Կազմակերպության տնօրենը, որտեղ ես աշխատում եմ, բոլորիս կարծիքով շատ «դառը» մարդ է, ոչ մի դեպքում, ոչ մեկին չի զի-ջում բայց․․․Նրա այդ քայլից բոլորս շոկի մեջ էինք Ես շուրջ 5 տարի է աշխատո ւմ եմ խոշոր ընկերո ւթյունում: Այդ ընկերո ւթյունում աշխատո ւմ է շուրջ 300 մարդ: Մեր տնօրենը շատ դա ժան մարդ է, նրա հետ լեզու գտնելն ան հնար է: Նա կարելի է ասել անմարդ կային կանոն ներ է մտցրել, և բոլ որս պար-տադիր կերպով ենթարկվում ենք:Եթե հանկարծ որևէ մեկը փորձվի խախտել այդ կանոններից գեթ մեկը, անմիջապես կազատվի աշխատանքից: Ոչ ոք չի ցանկանում առանձնապես առնչություն ունենալ
նրա հետ: Նրա դեմքին այսքան ժամա նակ ժպիտ չենք տեսել նո ւյնիսկ տոն օրերին: Ես և ինձ նման շատերը, եթե կարողա նայինք աշխա-տանք գտնել, սիրով դուրս կգայինք այդ ընկերությունից:Մի անգամ նա շտապ իր մոտ կանչեց մեր աշխատողներից մեկին՝ Լենա-յին: Մենք խիստ անհանգստացանք,որովհետև տնօերնի կաբինետ մտնողը,այնտեղից դուրս է գալիս խիստ նկատողություն ստա-ցած և շատ անտրամադիր:Կես ժամ բոլորս շունչներս պահած սպասում էինք,թե ինչ կասի Լենան դուրս գալուց հետո:Մենք նրան առանձնահատուկ ձևով էինք վերաբերվում, նրա տղայի մոտ քաղց կեղ էին հայտնա բերել, տղայի բո ւժման համար անհրաժեշտ էր մեկնել Գերմանիա, սակայն Լենան չուներ այդ բուժման գումարը: Նա վաճառքի էր դրել իր բնակարանը, լավ իմանալով որ տղայի հետ փողոցում էր հայտնվելու:Լենան տնօերնի կաբինետից դուրս
եկավ դողացող ձեռքերով և արցունքներով ողողված դեմքով, ձեռքին ինչ որ թղ թեր կային,մենք մտածեցիինք, որ նրան հավանա-բար հեռացրել է աշխատանքից: Երբ նրան հանգստացրինք, նա ասաց, որ տն օրենը վճարել է Գերմա նիայում բու ժման վճարը: Մեր բերանը զարմանքից բաց մնաց:Մենք ավելի ուշ իմացանք, որ մեր տն օրենի որդին մահա ցել էր քաղց կեղից և այդ ժամանակ նրա կողքին ոչ ոք չի եղել, որ նրան օգնի:Այդ օրվանից սկսած մենք պաշտում ենք մեր տնօրենին:
