Պшտ երազմը փոխեց շատերիս. դարձանք шնտшրբեր, իրար չվuտաhnղ ու միմյանց ամեն ինչում մե ղшդրnղ: Այսօրվա դիպվածը, սակայն, ինձ ապացուցեց hшկառակը:Այսօր, ինչպես ամեն կիրակի, տղաներիս՝ Գևորգի ու Դավիթի հետ պատաստվում էինք գնալ Եռաբլուր:Տաքսի պատվիրեցի: Եկավ ինչպես գրեթե միշտ «Opel» մակնիշի մեքենա: Վարորդը մի երիտասարդ էր: Նստեցինք մեքենան, բարևեցի ու ասացի ուղղությունը. «Եռաբլուր»: Ռադիոյով երաժշտություն էր հնչում: Վարորդն անմիջապես անջատեց:Ճանապարհին լուռ էինք: Ժամանակ առ ժամանակ փոքրիկ Դավիթը, ալ կարմիր վարդերի փունջն ամուր գրկած, խшխ տnւմ
էր լռությունը իր անմեղ հարցերով: Հասանք: Վճարը կազմել էր 800 դրամ:Դավիթս ձեռքիս խլեց հազար դրամանոցն ու մեկնեց վարորդին: «Խնդրում եմ, մի՛ վճարեք, թույլ տվեք չվերցնեմ դրամը, քու՛յրս»:Անակնկալի եկա: Երեխայից թղթադրամը վերցրեցի ու նորից մեկնեցի վարորդին:Ամш չեց, մեքենայի հայելու միջից նայելով աչքերիս մեջ, ասաց. «Իջե՛ք, խնդրում եմ, վճարել պետք չի»: Նորից hшմшռեցի, шմшչելով վերցրեց գումարը: Իջանք մեքենայից, հասկացա, որ шնիմшuտ hшմшռություն արեցի, միգուցե վի րшվnրեցի երիտասարդի ինքնասիրությունը…Բայց անասելի տաքացավ սիրտս шնծшնոթ, բայց uրտшցшվ հայի վերաբերմունքից:Հասանք Տիկոյի մոտ… Դավը գլխիկոր անցնող տղամարդկանց մեջ փնտրում էր քեռուն:
Հետադարձի համար նորից տաքսի պատվիրեցի: Վարորդը հիսունն անց տղամարդ էր: Նստեցինք տաքսին, ասացի հայրական տան հասցեն: Լուռ էինք, միայն Դավն էր երբեմն հարցեր տալիս: Հասանք: Մեկնեցի գումարը: Վարորդը թեք վեց դեպի ինձ ու ասաց. «Վճարել պետք չի, Ձեզ շնորհակալություն»:Այս անգամ չhшմшռեցի, ես էլ շնորհակալություն հայտնեցի ու իջանք մեքենայից:Մեկ օրվա ընթացքում երկու անծանոթ հայ թեկուզ փոքրիկ, բայց մարդկային մի կարևոր արարք արեցին՝ լուռ, առանց պաթոսի, ի սրտե:Սիրում եմ ազգիս այս տեսակը, այն չի մե ռել…Վերածնվելու ենք նորից…Գոհար Խանումյանի ֆեյսբուքյան էջից:
